Kahire’de Bela: Sergüzeşt-i ‘Münevver’ Bey
Yakup Kadri, ‘Sürgün’ adlı romanına bir Jön Türk’ün Paris’e kaçışıyla başlar. İzmir’de bindiği vapurda kendini Paris’te bulan Dr. Hikmet, Yıldız’da “babasının” ölümünü tatmayı bekleyen Jön Türkleri görmezden gelerek zihnindeki Paris imgelerini gerçeğe dönüştürmek için yola çıkar. bohem kafelerde onun tarafından affedildi. Sokaklar, insanlar, eşyalar, her şey çok tanıdık. Her şey Hugo’nun çizgileriyle ilgili, Balzac. Rastignac kesinlikle Dr. Kaldırımları Bilgelikle yürümüş olmalı. Paris’in sefaleti bile Dr. Hikmet’le edebî bir yakınlık içindedir. Osmanlı aydınının Bovarizmi ancak yoksulluk duvarına çarptığında bitecek, perişan, hasta bir duruma düştüğünde Dr. Hikmet’in Paris sokaklarındaki misafirliği Fransız yazarların sözleri değil, Rus devrimcileri
Paris’te tanıştığı bir Rus devrimci Jön Türklerin kim olduğunu ve ne istediklerini sorunca, Dr. Hikmet’in dudaklarından tılsım sandığı bir söz düşer: “Özgürlük!” Ancak, Rus devrimcisinin “Özgürlük mü? Ne yapmak için?” Rus, karşısına çıkan naif idealizmi parçalamak için uzun bir tirad başlatır, Dr. Hikmet’e Osmanlı Bankası’nı, kapitalizmi, sınıfları, emperyalizmi, geri kalmışlığı vs. anlatır. Anlattığına göre Osmanlı aydınlarının yıllarca söylediği hürriyet müziği artık duyulmuyor.
Dr. Wisdom gerçeği kabul edemez. “Hürriyet davasının tüm lirik ve idealist yönünü bazı ekonomik ve mali aksiyomlara hapsetmek” anlamına gelecek bir iş mi? “Taif’te katledilen kahramanın şehadet etmesi boş bir eylemin cezası mı”? Magosa kalesinde zincirlenmiş özgürlük aslanının Vaveylaları boşuna bir gürültü mü? “[Bütün] dinleri, inançları, özgürlükleri ve meşrutiyetleri çocukça bir arzudan başka bir şey değil mi”?
O güne kadar aklını şekillendiren Rus ihtilali, Osmanlı Bankası, kapitalizm ve emperyalizm, Doğu-Batı, medeni-barbar ayrımının tarif ettiği sınıfları nereye yerleştireceğini bilemeyen Hikmet, parlayan görüntüden kurtulamaz. uygar Batı:
“Türkiye’nin gerileme ve çöküşünün sebebi Avrupa devletleriydi. Ne garip bir iddia! Ne garip bir paradoks! Aksine Avrupa devletlerinin gittiği her yere hayat ve medeniyet getirdiler. İşte Mısır! Düne kadar gecekondu vardı. asırlardır bizim egemenliğimiz altında.İngilizler bakımsız kalmış bu ülkeyi daha yirmi beş yaşına gelmeden cennete çevirdiler.Orada hem umut, hem zenginlik hem de özgürlük getirdiler.Babası Doktor Hikmet’e, ebedi babası sıkıntı, dedi ki: “Oğlum, bu işten tek çıkış var. Bir gün, ister İngilizler, ister Fransızlar, ister Almanlar, herhalde büyük Duveli’lerden biri bu ülkeye gelecek ve kafamıza vurarak bizi insanlığa ve medeniyete alıştıracak ve fena olacak.
Konaklarda büyüyen Dr. Hikmet’in Paris’teki rehberi en sevdiği Fransız romanıdır ama Bekir Fahri’nin ‘Jonler’ romanının Necip’i Kahire sokaklarında yönsüz ve rehbersiz bir şekilde hiç bilmediği bir dünyaya fırlatılır. İmparatorluğun bu geri kalmış eyaletini Necip’e anlaşılır, tanıdık kılacak ne bir roman ne de bir dil vardır. Necip, sadece imparatorlukta değil, edebî coğrafyada da sürgün yerine düştü.
‘KİRLİ’ GERÇEK Mİ?
Bekir Fahri’nin ‘Jönler’i pek çok açıdan farklı bir roman. Roman için seçilen coğrafya ve kahramanın sınıfsal kökeni bizim edebiyatımızda görmeye alışık olduğumuz türden değildir. Abdülhamid’in tiranlığı altında, “Kahire’ye düştüğü günden beri çekmediği sefaleti, Taşkışla ve Trablus zindanlarında dolaşmayan” Tıpçı Necip”, “bir mahallenin esnafından birinin oğludur”. Anadolu vilayetleri”. Romanı okumaya devam ettikçe Necip Sivaslı olduğunu öğreniyoruz. Ailesiyle ilgili haberi Sivas Ermeni Vartan’dan alır. Sürgünde onu rahat ettirecek bir maaş; Ona bakacak güçlü bir “babası” ve bir “devlet” hamisi yoktur. Kahire’de günlerini Jön Türklerin toplandığı İstanbul Cafe’de ve aç karnını doyurmak için gittiği süt dükkanında geçirir. Bu nedenle Mısır’daki sürgün hayatı, Türk romanlarında okumaya alıştığımız esir paşaların maceralarından farklıdır. Mısır’ın Ortadoğu’daki yoksulluğu, Necip’in Anadolu’daki yoksulluğu için mükemmel bir zemin oluşturdu ve başkentten uzaklaştıkça romancının dili tatlı bir romantizmden coşkulu bir gerçekçiliğe kaydı. Fanatik bir Zola hayranı olan Bekir Fahri’nin ‘Jönler’i hazırlayan Atilla Özkırımlı’nın önsözünden öğrendiğimize göre Zola’ya olan borcunu natüralizmle değil ‘Yaban’ gibi zehirli sıfatlarla ödüyor Ahmet Celal:
Jönler, Bekir Fahri, 191 sayfa, Link Yayınları, 2004.“Necip ilerledikçe, sanki bilinmez bir âleme atılmış gibi, kalbinde garip bir yalnızlık hissetti. Kendini önünde cami olan bir İslam ülkesinde bulmaktan başka bu fikrini destekleyecek bir şey göremedi. yavaş yavaş harabeye açılan sokağın daracık sokaklarının ortasında.Her şey pislik içinde…. Necip ilerlemekten yorulmuştu.Ancak dayanılmaz bir yorgunluk içinde olduğu günlerde sık sık kendini karanlığa atardı. Mısır’ın köşe bucakları, nereye gittiğini bilmeden… Necip, iliklerine kadar işleyen bir duygu ve öfkeyle, Mısırlıların hayatını tatsız, beceriksiz bulmuştu… Kahveciler, ellerinde cezveleriyle dükkânlarda dolaşıyorlardı. karanlık çatı altında bir takım kirli mallarla dolup taşıyordu.Çoğunun sahipleri kadere boyun eğmiş bir duruşla bekliyorlardı.
Necip, çarşının sonundan viraj alırken kendini daha da beter bir yol ayrımında buldu. Burası artık bir mahalle ya da pazar değildi. İleride sadece birkaç seyrek yük vagonu görünüyordu. Önündeki yol gerçekten kuruydu, harap bir manzaraya sahipti ve dükkan ağızları her iki tarafta boştu ve hiçbir şeyle meşgul olmayan zanaatkarlar vardı.”
Bekir Fahri’nin kahramanının gözleri Kahire’de tek bir güzel şey görmez, “Mısır’ın yabancı yüzüne” alışamaz. Gördüğü her şey, sokaklar, caddeler, insanlar ve yerler pislik içinde; her yerde Necip’in içinden çıkamadığı “melez” bir kaos vardır. Jön Türk sürgünlerine her gün yemek yedirilen sütçü dükkânını ve eski sahibini anlatıcı şöyle anlatır:
“Selamlamadan sonra Avni’nin masası hizasında olan mermeri kırık ve kirli ikinci masaya geçti.
[…] Bu sırada sütçü kız, ölü derisi, şişmiş gözü[ü] ve tamamen düz olan alt dudağıyla tuttuğu süt bardağını Necip’in masasına sakince ve sessizce bıraktı. Yanında kırık bir bardakla dolaptan çıkardığı yuvarlak bir bira kabını yanına koydu. Dükkan tenhaydı. Zeminin toprağından yüksek tavana kadar gerçek bir rutubet kokusu yükseliyordu. Kapının yanına kapatılmış kirli cam bir kutunun içinde bir dizi turşu şişesi kapalı duruyordu. Dışarıdan sızan gün, dükkanın sadece yarısını aydınlatıyordu. Nem nedeniyle duvarlar kirli ve iğrenç görünüyordu.”
Dükkanın sahibi Hacı Nine, “Kızgın bir kedi öfkesiyle yanındaki inatçı Arap çocuğu haşlayıp çimdikliyor.” Necip, Kahire’de bir flaman değil, yıkılmış bir imparatorluğun altın çağlarını özleyen muhalif bir sürgünün öfkeli ayak izlerinde dolaşır. Bekir Fahri’nin Jön Türkler’den bir dönemi gerçek isimlerle, muhtemelen kendi tanıklıklarıyla anlattığı romanında, Osmanlı yarı aydınının ufku soyut bir özgürlük fikriyle sınırlıdır. Öyle ki bu özgürlükle ne Yıldız, ne “dışarıda oldukları için oturup memleket konuşabilen” Ermeniler, ne de Kürtler onları nereye koyacaklarını, ne yapacaklarını bilmiyorlar. Beklediği ve umduğu tek bir şey vardır, onu arzuladığı topraklara götürecek bir vapur.
GECİKMİŞ AVRUPA FERİBİSİ
Necip, tramvaylarda dolaşan Arap satıcıları görünce meslek olarak gördüğü Jön Türklükten başka bir şey yapmayı, karnını doyurmak için para kazanmayı düşünür ama bu niyetlerini hemen kafasından kovar. “Canım, biraz merhamete ihtiyacım vardı. Eğitiminin bunca yılını Mısır’da kartpostal ya da gazete satarak mı geçirdi?”
Kahire’de sürgünler, kendilerini Avrupa’ya götürecek bir feribota binmenin hayalini kuruyor. Reformcu aydınların Yıldız’a kızma sebeplerinden biri de bu aslında. Yıldız zulmü o süzülen vapurun kıyıya demirlemesine asla izin vermezdi. Bu yüzden Dr. Hikmet İzmir’de kahvesini yudumlayıp Fransız gazetesini okurken, Necip ve arkadaşları Kahire’de rötar yapan Avrupa vapurunu sefalet içinde beklerler.
ZAMAN OLMAYAN DOĞU’NUN SAAT KULESİ
Bildiğiniz gibi Batı’nın yeni gelişen şehirlerinde saat kuleleri, halkın adımlarını yeni ekonomik düzene uydurmak için meydanları süslüyordu. Saat kulesi, yeni şehirli sınıfa, horozun ötüşü ve batan güneşin yanında artık hareket etmeyen Protestan ahlakını durmadan hatırlatacak alamet-i farikasıydı. Gecikmeye ve tembelliğe tahammülü olmayan kapitalizm, zamanın nakit olduğunu hatırlatmak için şehrin göbeğine dev saat kuleleri dikiyordu. Meğer Doğu’ya giden oryantalist seyyahların anlattıklarına göre orada zaman yoktu, mistik bir varoluş içinde her şey eriyip gidiyordu. Doğu, “katı”nın daha katı hale geldiği bir yerdi. “Kadere boyun eğen tavırları” ile bekleyen dükkânlar, ölü bir dünyanın kalıntıları, “hiç meşgul olmayan” esnaflardır. Kahire sokaklarında paranın ışıltısı yok. Bu yüzden Necip sürekli yürüdüğü meydandaki saat kulesine bakıyor ve “Canım yansın zaman geçmiyor” diyor.
Necip’e zamanın varlığını hissettiren varlıklı mahalleler ve İngiliz karargahıdır. Kentin melez görüntüsü burada değişiyor. Necip fakir sokaklarda dolaşırken kendi kendine: “Aman ne pislik, Avrupalıların tahakküm hakkı var” dedi.
Dr. Wisdom, ışıltılı Paris hayatında sefalete sürüklenir. Necip, Bulgaristan’a giden bir gemiye biniyor, o vapurun istek nesnesine ulaşıp ulaşmadığını öğrenemiyoruz. Osmanlı aydını, Rus ihtilalinin ne dediğini hiçbir zaman anlayamayacak, tembel tembel ufka bakıp geciken Avrupa vapurunun gelmesini bekleyecektir. Kendi dilinde, çok sevdiği özgürlük türküsü, arkasında soyut kavramlar ve ikili çelişkilerle anlatmaya çalıştığı dünya; tiranlığın koltuğunda; Mısırlıları İngiliz efendileriyle baş başa “kadere boyun eğmiş” bırakıyor. “Kahire Sorunu”na gerçekten neyin sebep olduğunu düşünmüyor bile.
